بمناسبت چهلمین روز غرق شدن کشتی سانچی
کشتی سانچی در تاریخ 24 دیماه 1396 با کلیه سرنشینانش با کمال تاسف بعد از یک هفته آتش سوزی در آن غرق شد.
در چهلمین روز این حادثه با ابراز تسلیت مجدد و همدردی با خانواده های همکاران عزیزمان که جانشان را در این واقعه از دست دادند ضروری است مروری به سوالات بی پاسخی که باعث این واقعه دردناک شد بپردازیم.
خبر غرق شدن کشتی سانچی شاید برای کسانی که از نفتکش و سیستمهای ایمنی آن اطلاعی ندارند باور کردنی باشد.
اما کسانی که سیستمهای ایمنی نفتکشها را دیده اند،نمی توانند به سادگی از کنار این موضوع بگذرند.
نقطه ای از نفتکش که کشتی چینی با آن برخورد کرده است حداقل ۵۰ تا ۸۰ متر از موتور خانه و خوابگاه نفتکش فاصله دارد.
محموله کشتی نفتکش سانچی، میعانات گازی پارس جنوبی است که حاوی گاز سمی هیدروژن سولفوره می باشد.
ممکن است گفته شود انتشار گاز باعث خفگی آنی همه خدمه نفتکش شده است.
اگر بپذیریم که همه سیستمهای ایمنی نفتکش از کار افتاده باشند، می توان پذیرفت که همه خدمه دچار گازگرفتگی شده اند.
اما همه نفتکشها به نوعی طراحی و ساخته میشوند که اجازه ورود گاز به موتورخانه و خوابگاه داده نمی شود و به محض اینکه سنسورهای تشخیص گاز وجود گاز را در هوای ورودی تشخیص دهند کلیه دریچه ها و منافذ ورود هوا بسته می شوند دستگاههای تنفسی هم به وفور در کشتی وجود دارد.
کشتی دارای دو قایق نجات است که در دو طرف کشتی و در نزدیکترین فاصله به خوابگاه نصب شده اند که بدون نیاز به برق امکان به آب اندازی آنها وجود دارد. این قایقها کاملا نفوذ ناپذیرند و می توانند از وسط آتش هم عبور کنند.
علاوه بر این قایقها،تعداد زیادی قایق باد شونده هم در جای جای کشتی نصب است که می توان آنها را به آب انداخت و خود را نجات داد.
دهها جلیقه نجات هم در جای جای کشتی وجود دارند که می توان پوشید و خود را به آب انداخت.
لذا مفقود شدن همه خدمه را نمی توان به سادگی باور کرد و دهها سوال بی پاسخ وجود دارد؟
موضوع بسیار پیچیده تر از آن است که با محاسبات و تحلیلهای معمولی بتوان به علل و نتایج آن پرداخت و این مسوولین نظام هستند که باید به علت این فاجعه پاسخگو باشند.
